Frank Vandenbroucke,
de poëet van de koersfiets,
dichter op de weg.
Ballet op de fiets,
frivool klimmend, en dansant:
l’art du VDB.
VDB, danser
op trappers. Maar zijn tubes
waren soms te dun.
Gemakt in d’heuvels,
gegoot’n ep zinne velo:
VDB, coureur!
Frank Vandenbroucke,
VDB voor de bergen;
zijn beste vrienden.
En hij klom en viel
en klom en viel, stond weer op
en keerde weere.
En als hij dan viel,
van zijn fiets, van zijn voetstuk,
viel hij nog met sier.
Felgekleurd kapsel,
blitse bril, gouden baardje;
een wielermodel.
En zijn straffe taal;
hij trok ze al voor de koers
over zijn broosheid.
Hij was Frank en vrij,
soms un enfant terrible.
Maar schoon, o zo schoon!
En diep in zijn hoofd
kwam hij dan zichzelf tegen.
VDB, kwetsbaar.
Dat hij winnen zou!
En waar! Ach, hadden ze hem
die dag maar geloofd ...
’t Levende leven
zoals het is, VDB,
menselijke god.
VDB, erfgoed,
zijn naam nog op het asfalt
van vele koersen.
Hij ging, VDB,
de golden boy uit Ploegsteert.
He did it his way.
Gevallen engel;
in de armen gesloten
ver voorbij de dood.
En op zijn grafzerk,
de gouden kilometers
naar Saint-Nicolas.
Frank Vandenbroucke,
een wankele wielergod,
stil nu, forever.